حسی از نوعی تعریف ناشدنی

اگه پست های سال 85 به بعد من رو خونده باشید می دونید که یه طور خفنی من از اینگرید برگمن و شخصیت اون هنرپیشه زیبا و خوش خلق سوئدی خوشم میاد.... تحسینش می کنم و با اشتیاق تمام فیلم های سیاه و سفیدش رو گیر میارم و تماشا می کنم...




من با اشخاص خاص و هنرپیشه های خیلی کمی یک چنین حسی رو دارم مثلا هر وقت خسته می شم فیلم سینمایی اودیسه اثر هومر رو می شینم نگاه می کنم ...هنرپیشه مورد علاقه من در این فیلم یکی همون آرموند آشانتی هستش که نقش اودیسه رو بازی می کنه و




دیگری گرتا اسکاچی هستش که نقش پنه لوپه زن اودیسیوس رو بازی می کنه.... اما یک نفر دیگه هم هستش که یه لحظه میاد و بعد هم دیگه نمیاد تا آخر داستان...بازی کوتاه و تاثیر گذار و البته دوست داشتنی و باشکوه... اون شخص کسی نیستش جز ایزابلا روسیلینی دختر اینگرید برگمن



که در واقع نسخه رنگی مادرش هستش ...و نقش آتنا الهه یونانی رو بازی می کنه.
دیدن و تفکر در باب اودیسه رو بهتون توصیه می کنم